गुलजार त्रिवेनि

फ़क्त पाण्याचा आवाज झुळझुळतो आहे
घाट सोडून सारे नावाडी निघून गेलेत

चल चंद्राच्या नावेतून जलाशयाच्या पार जाउ.......

गुल्जार कविता

मोजून मापून काळ भरला जातो वाळूच्या घड्याळात
रिकामे झाले की त्याला उलटले जाते

आयुष्य सम्पल्यावर तो मला उलटे नाही का करू शकणार ?

गुलजारान्च्या कविता ६

एक कविता माझ्या र्हुदयात अटकलेली आहे
ओळी अडल्या आहेत ओठावर
शब्द कागदावर उतरायला तयारच नाहीत
उडणार्या फ़ुलपाखरासा रखे.

केन्व्हा पासून मी बसून आहे जानम,
कागदावर तुझे नाव फ़क्त लीहून

बस,तुझे नावच पुरेसे आहे
याहून चान्गली कविता कोठली असेल ?

गुलजार कविता ५

माझ्यासमोर आले,मला पाहिले,माझ्याशी बोललेही
जुन्या ओळखीखातीर हसले देखील

कालचे वर्तमानपत्र होते,पाहीले,ठेवून दिले

गुलजार कविता ४

मोत्यान्चा हार तुटून जावा
तशा विखुरल्या आहेत ह्या दिवसरात्री

तू मला गुम्फ़ून ठेवले होते.

गुल्जार कविता

३]

एक तम्बू लागला आहे सर्कस्चा
झोपाल्यावर झुलत राहतात कलाकार

मन कधी रीकामे नसतेच.